Sequoia nationaal Park

Door gebrek aan wifi in de nationale parken, weer een verlaat verslag:
25-9: Te midden van de hoge dennenbomen in Sequoia Nationaal Park schrijf ik het volgende verslag. Hier zijn we gister aangekomen op de camping. Dit na een niet zo heel lange camperrit maar wel een hele hoge. In de laatste 45 minuten zijn we 5000 ft gestegen(1500meter). En dat merk je wel aan je oren tijdens het rijden.
Bij het binnenrijden van het Park kregen we weer de nodige infokrantjes/folders. En hierin lazen we dat een aantal campings al gesloten waren of binnen een week dicht zouden gaan. We zijn dus net op tijd. Als je veel later komt dan half Oktober is het park dicht. Maar goed wij op naar de camping die een beetje in het centrum lag en hier was nog genoeg plek. En met genoeg bedoel ik dat er maar ongeveer 10 campers waren op een camping waar wel 205 plekken zijn.
Na ons plekje gevonden te hebben zijn we naar het bezoekerscentrum gelopen en hebben hier een kaart gekocht met alle wandelroutes. Want anders dan in de andere parken stonden de wandelroutes hier niet in het krantje/infofoldertje. Maar voor een paar dollar heb je een kaart. Na deze bestudeerd te hebben, besloten we die zelfde middag nog een korte wandelroute te lopen van een uurtje en vandaag dan een langere wandelroute. Aan de dame achter de balie nog gevraagd tot hoever we mochten rijden met de camper, maar tot waar we niet verder mochten met de lengte van onze camper, daar was ook het startpunt van de wandeltocht, bij het museum over Sequoia. Daar wilde we ook nog kijken dus verder hoefde we niet.
Onderweg naar het museum waren we naastig op zoek naar de grote bomen waar het park zo bekend om is, maar veel zagen we er nog niet van. En toen, terwijl we vlak voor een bocht reden stak er gewoon ineens een BEER over de weg. Op zijn gemak van de berg af over de weg en verder met de berg omlaag. WWAAUUWW een beer. Er loopt gewoon een beer. Ow wacht, de camera want dit moeten we vast leggen. Natuurlijk was de beer doorgelopen en heb ik alleen zijn achterste op de foto kunnen zetten. De foto ervoor is te wazig door het niet stil kunnen houden van de camera. Maar je moet het maar geloven dat er echt een beer op de foto staat.
Nog enigszins onderste boven van de beer zijn we aanbeland bij het museum en hebben we een wandeltocht gemaakt met menig grote en dikke bomen langs het wandelpad. En je hersenen kunnen bijna niet registeren wat ze zien. Ze zijn zo NIET gewend om zulke joekels van bomen te zien, dat je het pas geloofd als je voor staat of er van een afstandje naar kijkt en er iemand anders voor staat. Want als je er voorstaat met je armen wijdt kom je in de verste verte nog niet voorbij de helft van de stam. Na het rondje en menig boom bewondert te hebben zijn we terug gereden naar de camping. Onderweg nu onze ogen opgehouden voor beren, maar helaas niets meer gezien.
Vanmorgen hebben we heerlijk uitgeslapen, want het is hier niet veel warmer dan 20 a 25 graden, en ’s nachts koelt het weer flink af, dus vroeg op pad om de warmte voor te blijven is hier niet nodig. Na het ontbijt zijn we met de camper naar een andere parkeerplaats gereden(gratis shuttlebussen rijden hier niet, maar dat hoeft ook helemaal niet want meer dan 30 auto’s kom je niet tegen.) Vanaf die parkeerplaats loop je naar de dikste boom hier in het park.
Maar onderweg naar de parkeerplaats waren we deze keer niet op zoek naar bomen, maar om te kijken of we niet nog een keer een glimp van de beer kunnen opvangen. Nu wel met de camera in de aanslag. Maar zoals we menig keer tijdens onze vakantie ervaren hebben. Zonder camera zien we van alles, maar zodra je hem in de aanslag houd zie je ineens niks meer. Dus niks gezien, totdat we de afslag namen naar het parkeerterrein. Ooowww DAAAARRR op die berg. Daar loopt hij, uuhhh zij. Want we zagen niet 1 beer, maar gewoon een moederbeer met 2 babybeertje. ZZOOO schattig. Zolang ze op afstand blijven dan he :). Gelukkig konden we de camper in de bocht stil zetten(rijdt toch bijna niks) en hebben we heerlijk genoten van de moederbeer en haar welpen. Natuurlijk menig keer op de foto gezet, maar omdat ik nog steeds vol onder de indruk was heeft Edwin het foto maken overgenomen. Want de foto’s werden er niet beter op als ik de camera vast hield en heb ik ze met de film camera vast gelegd. En inderdaad, als je de kleine beertjes ziet rond lopen en in de grond ziet graven, kan je niet anders denken dan: aaahhhh knuffel!! Maar dat hebben we maar niet gedaan. Want ondanks dat mama beer er ook heel lief en zacht uitzag, zal ze dat vast niet zijn als we te dicht in de buurt komen. Na onze dag perfect begonnen te zijn met dit zicht, zijn we verder gereden naar de parkeerplaats. Hier de camper neergezet en aan de wandel begonnen.
Na een klein halfuurtje kwamen we dan uit bij de dikste boom. En hij is zo dik omdat de top van de boom ontbreekt dus hij groeit alleen nog maar in de breedte en dat doet hij nog steeds. Hij is momenteel rond de 9 meter breed. En ondanks dat het niet de hoogste is, paste hij maar net op de foto. Na deze boom bewonderd te hebben, hebben we nog een andere wandelroute gelopen met nog meer grote en dikke bomen. En tijdens de wandeling kwamen we ook menig boom tegen die een stukje, half of bijna geheel verbrand waren. Een sequoia boom krijgt tijdens zijn leven met verschillende bosbranden te maken. Dit is niet erg, want de bast is zo dik en slecht vlambaar dat de boom het overleefd. Het lage struikgewas en kleine boompjes overleven het niet, maar hun as vormt weer een goede voedingsbodem voor nieuwe bomen en de bomen die er al staan. Alleen gebeurt het ook een enkele keer dat het vuur wel door de bast heen komt bij het echte hout van de stam en dan verbrandt de hele binnenkant van de boom. We hebben verschillende stukken boom gezien waar alleen de bast nog van staat. En deze zijn dan nog ruim 40 a 50 meter hoog en vraag je je af hoe dat zo blijft staan. Er waren zelfs nog stukken boom waar boven aan nog takken groeiden met al het groen er nog aan. De onderkant was dan nog smaller dan de bovenkant. Ik snap nu wel waarom het park in de winter dicht gaat. Want als het hevig sneeuwt kan zoiets toch niet lang blijven staan. Maar misschien staat het al jaren zo en blijft dat ook nog zo, wie zal het zeggen.
Na alle andere dieren, de herten, eekhoorns en enorm veel grond eekhoorntjes, ook op de foto gezet te hebben zijn we een stuk terug in het park wezen lunchen en terug gegaan naar de camping. Daar zitten we nu inmiddels weer heerlijk te relaxen met een boek/puzzelboekje en bedenken we ons ineens dat we over een week alweer naar huis komen. Een week, dat klinkt niet lang meer. De vakantie heeft lange tijd aangevoeld alsof we nog HEEL lang hadden. Maar eenmaal over de helft heen gaat het dan toch nog snel de tijd. Maar aan een heerlijke vakantie komt een eind, maar dat is ook weer het begin van een hele spannende andere tijd.
Dus nog even een week heerlijk genieten en ontspannen en dan terug naar ons huisje in Vinkeveen. Op naar het volgende avontuur.