En het is groot

Terwijl ik dit schrijf (op papier, zal het later overtypen) zit ik op het randje van de Grand Canyon, te wachten op zonsondergang. Dat zal over ruim een uur gebeuren dus genoeg tijd om een verhaaltje te schrijven.
Ik zal beginnen bij onze laatste avond in Las Vegas, want daar was ik gebleven. Wat een drukte, want het was zaterdagavond. Menig mens hebben we in het strak gezien. Mannen in lange pantalons en bloezen en de vrouwen daarin tegen in ultra korte cocktailjurkjes en meters hoge naaldhakken. Nou dan ben ik blij met mijn bergwandelschoenen. Want het maakt werkelijk toch niks uit wat je aan heb. Strak in het pak of heerlijk casuel, je komt toch alle hotels/casino’s wel in. Maar goed wij zijn dus bijna aan het einde van de strip begonnen en rustig aan een stuk terug gelopen. Bij het Parijs en Venetie hotel binnen gekeken en nogmaals de fonteinenshow bewondert. Het blijft mooi. Minder laat dan de avond ervoor terug gegaan naar de caming. Op naar de Grand Canyon na een goede nachtrust.
14-9 onze langste camperrit gemaakt van onze hele vakantie. 4,5 uur rijden, zonder tussenstops volgens de Tomtom. Gelukkig was de camping gereserveerd dus haasten hoeft niet. Onderweg zijn we gestopt bij de Hooverdam, want daar reden we langs. Raar gezicht om zo’n dam midden tussen de bergen te zien. Was wel te zien dat het water erg laag stond in vergelijking met hoe hoog het kan staan.
Verder zijn we onderweg nog gestopt om te tanken(de benzine gaat aardig hard als je 450km moet rijden) en om te luchen. Rond 15:30 aangekomen op de camping (welke vol was, dus de reservering was niet voor niks). Bij de ingang van het park de Annual Pass gekocht voor 80 dollar. Met deze pas kan je ook alle andere nationale parken in, dus dat scheelt iedere keer intree. En omdat de intree gemiddeld tussen de 20 en 30 dollar ligt haal je het er wel uit als je 5 a 6 parken bezoekt.
Dankzij het infokrantje leerde we dat er gratis shutlle bussen rijden vanaf de camping naar alle uitkijkpunten. Ideaal.
Rond 16:30 zijn we op pad gegaan naar de Grand Canyon. En ondanks dat je weet dat het groot, indrukwekkend en imposant is, sta je toch compleet verbaast als je de Grand Canyon dan uiteindelijk ziet.
Want zo loop je midden tussen de dennenbomen en zo sta je letterlijk op het randje van de Canyon. En het is werkelijk groot, indrukwekkend en imposant. Na menig foto een ander plekje gevonden voor de zonsondergang dan nu. Alleen hing er gisteren een grote wolk voor de zon en hebben we alleen het laatste stukje van de zonsondergang echt gezien. Dus nu de herkansing en de wolk is in veel mindere mate aanwezig.
Vanmorgen (15-9) zijn we nog een stuk de Canyon in gegaan. Er zijn 2 verschillende startpunten en ieder biedt 4 lengtes aan. Nou wij hebben de route tot het ‘Aahh Oohh punt’ gekozen. Deze duurt in totaal 1 a 2 uur stond er. Dus lang genoeg voor ons. Het advies om voor 10uur weer boven te zijn hebben we ten harte genomen(met ervaringen uit Australie dat vroeg beter is). Dus om 6uur de wekker gezet en met genoeg eten/drinken om 8uur aan de afdaling begonnen. In het krantje stond dat de klim terug naar boven 2 keer zolang duurt als naar beneden, dus ben benieuwd. Het eerste stuk was recht naar beneden, maar door alle zig/zag en haarspeldbochten viel het mee. Daarna een rechter en geleidelijk dalend stuk omlaag. Na 25 minuten kwamen we, bij het voor ons, eindpunt aan. En alhoewel het volgende stuk mee lijkt te vallen zijn we niet verder gegaan. Want we moeten nog terug en ik draag niet alleen met rugtas mee.
Na 30 minuten van het uitzicht genoten te hebben aan de terugreis begonnen. De eerste 5 minuten moest me lichaam even wennen aan de inspanning en ik aan het feit dat ik niet meer zo snel ben als in Australie, maar de rest ging prima. Na 20 minuten een pauze ingelast en toen begonnen aan het laatste stuk. Al met al was de terugweg 45 minuten inclusief pauze, dus mooie tijd. EN voor 10 uur terug. Dit was goed ook, want het laatste stukje liepen we al in de zon. De rest alleen maar in de schaduw, en dat is erg lekker. Na een bezoek aan het visitorcentrum terug naar de camping. Hier heerlijk gerelaxt tot een uur geleden. Want zoals ik al schreef aan het begin. We zitten op het randje van de Canyon. Voor de laatste keer in alle rust aan het genieten van 1 van werelds mooiste natuurwonders, dat met de ondergaande zon in alle kleuren verandert. We wanen ons bijna helemaal alleen, want we zitten een stuk van het wandelpad af. Maar krijgen door de wind wel af en toe de stemmen van de andere toeristen aangevoerd.
Maar ik zal maar eens van me blaadje afkijken, anders mis ik nog wat :).
xxx aan iedereen die met ons mee leeft.