Aantal dagen verder

Het is alweer 5 dagen geleden dat we uit airlie beach vertrokken. De dagen gaan hier wel snel. Niet te spreken over de tijd. Want die vliegt. Als we ons bedenken dat we over 4 dagen al naar Sydney vliegen en dat dat dus betekend dat onze reis ten einde komt, staan we er versteld van. Het voelt niet als dat er al 3 weken voorbij zijn. Missen jullie ons al 3 weken?
Maar terug naar hier. Airlie beach en natuurlijk Whitsunday eilanden.
Vorige keer schreef ik over de belofte dat ik niet zeeziek zou worden. En inderdaad. Van het varen werd ik niet ziek. Want met een speedboot met 900pk(oftewel heel snel, voor degene die hier net als ik geen verstand van hebben) dwars door de golven heen, merk je niet zo veel van het op en neer gaan. Alleen toen we stil lagen bij het snorkelen voelde ik me toch niet zo heel lekker. Snel maar het water in dan. Nu met anti prik stingersuit. Want er was ons van te voren verteld dat er grote kwallen gezien waren, dus het zekere voor het onzekere nemen en zo'n pak aan getrokken. Naast dat het misschien nog iets tegen de kou zou helpen, zagen we er niet eens zo oncharmant uit. :)
Eenmaal in het water was het helaas niet zo helder als de vorige keer en toch wel een stuk kouder. Dus wij hadden het wel gauw gezien in het water. De schildpad die we vanaf de boot hadden gezien was inmiddels ook al verdwenen, helaas. Gelukkig waren de anderen er ook snel klaar mee, dus op naar het witte strand en heerlijk even relaxen.
Weer dwars door de golven met hier en daar een aardig hoge golf waar we toch wel van omhoog gingen wat betekend dat je ook weer omlaag gaat. Met flinke klap als gevolg, maar geen zeeziek jeehh.
Eenmaal bij het eiland van bestemming aangekomen zag het er prachtig uit. Parelwit strand wat in een ronding loopt. Palmbomen en blauw water. Onze speedboot kon tot op het strand, dus we hoefde niet over te stappen in een soort opblaasbootje. Wat andere touristen wel moesten, die met andere boten gekomen waren. Nee we waren niet alleen op het eiland. Maar wel een van de langst blijvende. Dus aan het einde toch nog een beetje het idee van alleen op een eiland te liggen. Na de lunch het water in gedoken. En dat was erg lekker. Dankzij de camerahoes die we ook nu weer mee hadden genomen erg leuke foto's kunnen maken in de golven en in het water.
Toen de zon wat begon te zakken moesten we er toch aan geloven en terug op de boot. Terug naar Airlie beach en onze camping. Want hoewel het hier s'ochtends om 6uur al licht wordt, geldt het niet zoals in Nederland dat het ook laat donker wordt. Om 18 uur gaat de zon onder en om 18:30 is het gewoon donker. Na een uur heb je dan ook het idee dat het al 22uur is. Terwijl het pas 19:30 is. Dit resulteerd dan ook vaak in het feit dat we om 21:30 al richting ons bed gaan. Raken we in iedergeval niet in een al te groot vakantie ritme.
Vanuit Ailie beach vertrokken we naar Mackay. Uit het boekje weer een camping uitgezocht die aangesloten was bij top tourist parks. Dus weer onze korting gekregen. Deze camping was volgens ons niet echt de gebruikelijke camping voor jongeren op door reis. Want de gemiddelde leeftijd was 60+ en de caravans waren aan zoveel kanten uitgebouwd dat dat niet voor een paar dagen kon zijn. Gelukkig wel weer een keuken dus hier heerlijk gebruik van gemaakt. Was ruim plaats met 10 picknick tafels, maar wij waren toch de enige die zich daar waagde. Niet heel gek, want de meeste caravans waren daar minstens met iets soort gelijks en een tv uitgerust. Maarja lekker rustig eten dus.
Volgende dag vroeg onze wekker gezet, want we hadden een rit van ongeveer 370km voor de boeg. Dus op tijd de weg op.
En het was een lange rit. Meest kom je onderweg nog wel wat dorpjes tegen maar dit was het enige stuk snelweg waar onderweg werkelijk niets te beleven valt. Wat dus maakt dat je je zou kunnen gaan vervelen, wat resulteert in vermoeidheid dus in dat je in slaap zou kunnen gaan vallen. Maar daar hebben ze wat op bedacht hier in Australie. Er staat om de zoveel km een bord wat je er aan herinnert dat als je in slaap valt dat je dan dood gaat. Of wat er gebeurt als er een vrachtwagen op een auto knalt, juist ja. Dan ga je ook dood. Verder worden alle kinderen er aan herinnert dat het nog een HELE lange weg is. En dat je dat dus niet hoeft te vragen. Want ook dat staat al op een bord geschreven. Maar mocht je je nog vervelen, dan kom je een triviant vraag tegen. Niet dat we het antwoord weten, maar dat komt ook vanzelf voorbij. Mocht je na dit alles nog niet wakker kunnen blijven en dus dood eindig. Dan staat het crematrorium aan gegeven, want de ambulance is minstens 25km terug volgens het bord langs de weg, of 25 km verder, ook aangegeven.(zie foto's)
Goed wij hebben de rit gelukkig wel overleefd. Wat ons deed aanbelanden in Rockhampton, of onze slaapplaats voor de avond Yeppoon. Hier een camping genomen die niet op de lijst stond, want deze was letterlijk zowat op het strand. En die kans laten we niet gaan. Gelukkig waren we ook vandaag een beetje vroeg wat resulteerde in het laatste plekje met uitzicht op het strand en de zee. Dus achteruit geparkeerd en deuren open geslagen. Heerlijk vanuit bed naar de golven liggen kijken. Nog wel naar de zee gelopen met de intensie te gaan zwemmen, maar omdat het kwallen verhaal er nog wel in zat, alleen een beetje pootje gebaad. Omdat de kust hier op het oosten ligt, betekend dit dat de zon dus uit de zee komt, ipv dat de zon in de zee zakt. Omdat wij ook dit een keer gezien wilden hebben, hebben we onze wekker op half 6 gezet.
Volgende ochtend werd ik eerder wakker en wat bleek, het was al licht aan het worden. Toch de zonsopkomst gemist. Maar wat bleek. We hadden hem toch niet kunnen zien, want het was behoorlijk bewolkt. Dus de wekker maar uitgezet en ons lekker omgedraaid en verder gaan slapen.
Eenmaal goed wakker en een paar uur verder alles maar weer opgeruimd en op pad naar de volgende stad. Vooraf kijk ik meest welke stad op de helft ligt om hier te stoppen, te lunchen, de benen te strekken en te ruilen van stoel. Volgens de kaart was Gladstone de grootste stad onderweg, dus besloten daar te stoppen. In de lonely planet was alleen niets over Gladstone te vinden. Nou wij weten waarom. Gladstone is 1 grote industrie stad, met haven en fabrieken. De mensen zullen wel gedacht hebben. Wat doen die camper nou weer hier. Maar wij zijn stug doorgereden, en uiteindelijk een mooi park gevonden aan het strand. Dus toch nog lunch met zeezicht.
Met behulp van onze Dum Dum(Tom Tom) op weg naar Agnes water. Alleen dacht Dum Dum niet aan het feit dat we liever gewoon over de snelweg gaan. Wat resulteerde in dat we ergens terecht kwamen waar we niet wezen moesten en dus weer helemaal terug moesten en maar meer naar de verkeersborden kijken, ipv van op Dum Dum vertrouwen.
Zo uiteindelijk wel in Agnes water of eigenlijk in 1770 aangekomen. Helemaal klaar met het rijden, was ik enorm blij dat we de camping gevonden hadden. Edwin ook wel klaar met de dag besloot dat we vandaag niet meer gingen koken maar eten gingen halen bij 'fish and chips'. Alleen kon je hier geen fish en chips halen volgens het menu.?? Dus dan maar wat anders uitgekozen. Deze avond hebben we het niet later zien worden dan 21:00. We waren er helemaal klaar mee.
Vroeg naar bed resulteerd vervolgens wel in vroeg wakker zijn, maar dat geeft niet. Eerst ontbijten, spullen opruimen en op weg naar Hervey Bay. Daar blijven we 2 nachten want we gaan weer een dagtour maken. Dit keer naar Fraser Island.
Eenmaal daar hadden we keus uit 3 campings. Eerste viel af, want die had geen internet. En dat hadden we al 4 dagen niet gehad, dus het werd wel tijd voor een nieuw verslag.
Bij de andere 2 konden we kiezen uit geen sterren of 4,5ster. Nou dan is de keus snel gemaakt. Naast dat we voor 2 nachten geboekt hadden, hebben we gelijk een tour geboekt naar Fraser Island. Maar dan heb je ook weer keus uit 4 dingen.
1: bus met 50 mensen
2: bus met 20 mensen
3: auto met 7 personen
4: of met een hummer en max 4 personen over het eiland rijden.
Nou gezien het feit dat we hier maar 1 keer zijn. Juist keuze 4.
Dus morgen worden we weer heerlijk opgehaald en gaan we over het eiland rijden in een hummer.
We hebben er weer zin in. Lekker een dagje niet zelf rijden, maar gereden worden.
Groetjes van ons en tot morgen. Want dan hebben we ook nog internet en zal een verslag volgen van de dag in de hummer.